دانشمندان پلاستیک غیرنفتی قابل بازیافت ساختند

به گزارش گروه علم و فناوری باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)؛ بیش از ۶ میلیارد تن زباله پلاستیکی در دنیا تلنبار شده که تجزیه نمی‌شوند و فقط به تکه‌های کوچک‌تر تقسیم می‌شوند و از این میزان تاکنون فقط کمتر از ۱۰ درصد بازیافت شده است.

تولید پلاستیک‌های جدید دردسرهای بسیاری در پی دارد، زیرا پلاستیک نه تنها از مواد اولیه مشتق شده از سوخت‌های فسیلی ساخته می‌شوند، بلکه با باقی‌ ماندن روی زمین، به محیط‌زیست آسیب می‌رساند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

میکروب‌های معده گاو پلاستیک را تجزیه می‌کنند

در همین راستا، دو دانشمند مهندسی مواد از دانشگاه ایالتی بویزی در آمریکا به تازگی نوع جدیدی از پلاستیک را توسعه داده‌اند که برخلاف پلاستیک‌های موجود از نفت خام و مشتقات آن ساخته نمی‌شوند. علاوه براین، آزمایش‌های مقیاس کوچک این دانشمندان نشان می‌دهد که تقریبا ۹۳ درصد از این پلاستیک‌های جدید را می‌توان به مواد اولیه تمیز بازیافت کرد؛ حتی زمانی که این پلاستیک با سایر زباله‌های پلاستیکی، کاغذ و آلومینیوم فرآوری نشده مخلوط شود.

آلیسون کریستی و اسکات فیلیپس در مقاله خود شرح داده‌اند که این پلاستیک جدید را با پلی‌اتیل سیانواکریلات ساخته‌اند که از مونومر -مورد استفاده برای ساخت ابرچسب- تهیه می‌شود.

این محصول جدید مانند تمام پلیمرهای پلاستیکی از طریق فرآیند پلیمریزاسیون درست می‌شود که در آن واحدهای تک و تکرار شونده مونومر در یک واکنش شیمیایی به هم متصل می‌شوند تا یک زنجیزه بلند بسازند. اگر این پلاستیک در مقیاس‌های صنعتی ساخته شود، به راحتی می‌تواند جایگزین پلاستیک‌های پلی‌استایرنی شود که اکثرا بازیافت نمی‌شوند.

پلاستیک‌های پلی‌استایرن به چند شکل وجود دارند: پلی‌استایرن منبسط شده یا فوم استایرن که به عنوان یک ماده بسته‌بندی سبک وزن یا برای ساخت ظروف غذای آماده استفاده می‌شود. و پلی استایرن حرارتی که برای ساخت بشقاب، فنجان و کارد و چنگال یکبار مصرف استفاده می‌شود.

آزمایش‌های اولیه کریستی و فیلیپس نشان می‌دهد که پلاستیک جدید PECA دارای خواص قابل مقایسه با پلاستیک‌های موجود است و در محیط‌های گرم و مرطوب هم پایدار است. این دوام و مقاومت در برابر تخریب همان چیزی است که پلاستیک را بسیار همه‌کاره می‌کند، اما تخریب آن را نیز دشوار یا غیرممکن می‌کند. با این حال، کریستی و فیلیپس نشان دادند که می‌توان زنجیره‌های پلیمری بلند پلاستیک PECA را در دمای ۲۱۰ درجه سانتی‌گراد شکست و مونومرهای حاصل را در یک محصول تمیز تقطیر کرد تا دوباره استفاده شود.

کد خبر: 1175905 برچسب‌ها آمریکا

منبع: ایسکانیوز

کلیدواژه: آمریکا پلی استایرن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iscanews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسکانیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۱۳۹۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سوراخی در یخ که 50 سال دانشمندان را متحیر کرده بود

 در یخ‌پوسته زمستانی روی دریای وِدِل قطب جنوب، نزدیک قله‌ای غوطه‌ور به نام ماد رایز، گاهی اوقات حفره‌ای بزرگ باز می‌شود و آب‌های سرد و تاریک زیر یخ‌ها خود را آشکار می‌کند. این حفره که نخستین بار سال ۱۹۷۴ مشاهده شد و هر سال ظاهر نمی‌شود، دانشمندان را درباره شرایط خاص ایجاد آن، شگفت‌زده کرده است. 

به گزارش فرادید، در سال‌های پس از ظهور مجدد این حفره در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷،  به تدریج یک توضیح پیدا شده است. محققان با کمک ترکیبی از تصاویر ماهواره‌ای، ابزار خودکار شناور، خوک‌های آبی که کلاه حسگر به سر دارند و مدل‌سازی محاسباتی به پاسخ‌هایی دست یافته‌اند، از جمله اینکه باد لایه‌هایی از آب را حرکت میدهد تا چیزی را خلق کند که به عنوان مارپیچ اِکمَن یا مارپیچ اقیانوسی شناخته می‌شود. 

آلبرتو ناویرا گاراباتو، اقیانوس‌شناس دانشگاه ساوث‌هَمپتون بریتانیا، می‌گوید: «حرکت اِکمَن، عنصر گمشده ضروری برای افزایش تعادل نمک و حفظ ترکیب نمک و گرما به سمت آب‌های سطحی است.» 

سوراخ‌های یخ‌های قطب جنوب، معروف به پُلینیا، معمولاً نزدیک ساحل دیده می‌شوند و پستانداران دریایی نظیر فوک‌ها و نهنگ‌ها برای نفس کشیدن از آن‌ها به عنوان پنجره استفاده می‌کنند. 

دورتر از دریا، این سوراخ‌ها زیاد دیده نمی‌شوند. در واقع، پدیده‌ی سوراخ تکرارشونده معروف به ماد رایز پلینیا (Maud Rise polynya) از نیم قرن پیش که برای نخستین بار در یک تصویر ماهواره‌ای مشاهده شد، دانشمندان را مبهوت کرده است. 

سال ۱۹۷۴، این سوراخ غول‌پیکر تقریباً به اندازه نیوزلند بود و سال‌های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۶ دوباره ظاهر شد، اما پس از آن به شکل کوتاه و ضعیف بازگشت، تا این که دانشمندان مشکوک شدند که شاید برای همیشه از بین رفته باشد. سپس سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ دوباره ظاهر شد. 

ماد رایز پلینیای سال ۲۰۱۷ بزرگترین و ماندگارترین نمونه این پدیده از دهه ۱۹۷۰ بود، به همین دلیل دانشمندان دست به کار شدند. مجموعه‌ای از داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط منابع ذکرشده، نشان داد شماری از عوامل مختلف در این امر نقش دارند و برای تولید پلینیا، همه باید به روش درست ردیف شوند. 

خوک آبی قطب جنوب که کلاه حسگر کوچکی بر سر دارد

یک عامل، جریان دایره‌ای در اطراف دریای ودل بود که اتفاقاً در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ بسیار قوی بود و منجر به بالا آمدن آب گرم و به ویژه شور شد. 

فابیان روکِت، اقیانوس‌شناس دانشگاه گوتنبرگ در سوئد توضیح می‌دهد: «این بالا آمدن به توضیح چگونگی ذوب شدن یخ دریا کمک می‌کند. اما با ذوب شدن یخ دریا، این موضوع منجر به تازه شدن آب سطحی می‌شود که به نوبه خود باید آمیزش را متوقف کند. بنابراین، برای تداوم پلینیا فرآیند دیگری باید در حال وقوع باشد. باید نمک اضافی از جایی تزریق شده باشد.» 

نمک به اندازه قابل‌توجهی می‌تواند نقطه انجماد آب را کاهش دهد، بنابراین اگر آب در پلینیا به طور خاص شور باشد، این می‌تواند توجیه ماندگاری سوراخ باشد. به همین دلیل، محققان به داده‌ها و مدل‌های محاسباتی اقیانوس رجوع کردند تا بفهمند منشأ این نمک اضافه کجاست. 

آن‌ها دریافتند گرداب‌های متلاطم با جاری شدن جریان وِدِل در اطراف ماد رایز، نمک را به بالای دریاکوه منتقل می‌کند. 

از آنجا، جابجایی اِکمَن آغاز می‌شود. این پدیده زمانی اتفاق می‌افتد که باد روی سطح اقیانوس می‌وزد و کشش ایجاد میکند. آب نه تنها در امتداد کشیده می‌شود، بلکه مانند قایق به طرفین منحرف می‌شود و سبب می‌شود آب مانند پیچ بپیچد. همانطور که لایه بالایی آب با وزش باد می‌پیچد، آب از زیر بالا می‌آید تا جایگزین آن شود. 

در مورد ماد رایز پلینیا، این آب بالارونده با خود تجمع نمک اطراف ماد رایز را بالا می‌آورد و جلوی یخ‌زدگی سوراخ را می‌گیرد. 

این پاسخ به دانشمندان کمک می‌کند اتفاقاتی را که در آینده برای یخ‌های دریای قطب جنوب می‌افتد، پیش‌بینی کنند چون این موضوع اهمیت زیادی برای آب و هوای جهانی دارد. اقلیم‌شناسان پیش از این پیش‌بینی کرده بودند که بادهای زمستانی قطب جنوب قوی‌تر و مکررتر می‌شوند و این می‌تواند به معنای افزایش تعداد پلینیاهای بزرگ در سال‌های آینده باشد و این اتفاق به نوبه خود، می‌تواند پیامدهایی برای اقیانوس‌های جهان داشته باشد. 

سارا گیل، اقلیم‌شناس دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیگو، می‌گوید: «اثر پلینیاها می‌تواند چندین سال پس از تشکیل آن‌ها در آب باقی بماند. آن‌ها می‌توانند نحوه حرکت آب و نحوه انتقال گرما توسط جریان‌ها به سمت قاره را تغییر دهند. آب‌های انبوهی که اینجا شکل می‌گیرند می‌توانند در سراسر اقیانوس جهانی پخش شوند.»

کانال عصر ایران در تلگرام